Παρακολουθούσα λοιπόν καποιους ανθρωπους να μονολογούν σιγανά χαμογελαστοί.
Αναρωτιόμουν τι να σκέφτονται άραγε...
Νοιώθουν δικαιωμένοι ή ιδιαίτερα έξυπνοι ;
Ή μήπως Αθώοι του αίματος δικαίων και αδίκων αφού ...Υμείς όψεσθε;
Μπα!!! Ακόμη κι αυτή η λογική απαιτεί βάθος συναισθήματος κι εγώ διακρίνω ένα άδειο κουφάρι .
Μετά τους είδα να διαβαίνουν το κατώφλι του σπιτιού τους και πάλι αναρωτήθηκα ...
Άραγε πως νιώθουν οταν αδικούν χτυπούν μάχονται αλλους ανθρωπους;
Εγώ όταν διαβαίνω (το δικό μου) νιώθω δέος και ιδιαίτερη ζεστασιά διότι για να το έχω η απόκτησή του δηλαδή αφορά τον κόπο μου.
Θα μου πεις αρκετά με τους ανόητους συναισθηματισμούς σου!
Μην ξεχνάς πως οι άδικοι με τα ψευδοεπαναστατικά τερτίπια τους καταφέρνουν να πορεύονται και τελικά να επιβιώνουν.
Θα σου πω... ναι!
Αλλά των ανοήτων τα συναισθήματα απαιτούν συναισθηματική ωριμότητα και αφορούν τη νοημοσύνη της καρδιάς.
Χωρίς τη δική σου και τη δική μου ανοησία δε θα υφίστατο ο όρος "Ανθρωπινο ον συναισθηματικά ανώτερο"
Κοινώς χάρη στη δική μας ανοησία επιβιώνει γενικώς....
το ανθρώπινο είδος!
Δημοσίευση σχολίου