Ο Αντώνιος Μιχελιδάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1844 και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη Ροδιά Ηρακλείου με την οποία συνέδεσε το όνομά του και σήμερα υπάρχει εκεί μνημείο προς τιμήν του. Το 1866 αγόρασε ένα ακίνητο, στο νοτιοδυτικό άκρο της Ροδιάς, από το μουσουλμάνο Νουσχέτ Τζεμάλ Κουγιουμουτζάκη, για 40.000 γρόσια. Το αναπαλαίωσε, διατηρώντας τους πετρόκτιστους περιμετρικούς τοίχους, ώστε να διατηρήσει τον αγροτικό χαρακτήρα. Ένα σπίτι που διατηρεί την αίγλη και την αρχοντιά του μέχρι σήμερα.
Κρητική Επανάσταση του 1866, εκπροσώπηση των Κρητών στο συνέδριο του Βερολίνου το 1878
Αφού ολοκλήρωσε την δευτεροβάθμια εκπαίδευση στο γυμνάσιο Σύρου, φοίτησε στη Φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών. Μετά την έκρηξη της επανάστασης στη Κρήτη το 1866, ηλεκτρίστηκε από το εθνικό προσκλητήριο και κατέβηκε εθελοντής στο νησί διακόπτοντας τις σπουδές του. Σύντομα, αν και σε πολύ νεαρή ηλικία, ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση της εξέγερσης στις Ανατολικές επαρχίες του νησιού, εκλεγόμενος πληρεξούσιος στη γενική συνέλευση των επαναστατημένων Κρητών. Επί τρία έτη πολέμησε στη πρώτη γραμμή αντιμετωπίζοντας όλες τις κακουχίες του άνισου αυτού πολέμου και ήταν από τους τελευταίους που κατέθεσε τα όπλα. Ακολούθως, αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του, ανέλαβε την διεύθυνση του "Κρητικού Γυμνασίου" στο Ηράκλειο το 1871.
Κατά την επανάσταση του 1878 ανέλαβε την εκπροσώπηση των Κρητών στο συνέδριο του Βερολίνου παρουσιάζοντας υπόμνημα με την θέληση τους να προσαρτηθεί το νησί τους στην Ελλάδα. Όταν η Ένωση αποκλείστηκε από τους συνέδρους, ο Μιχελιδάκης ήταν μέλος της επιτροπής που διαπραγματεύτηκε απευθείας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία μια σειρά από προνόμια για τους Χριστιανούς κατοίκους της Κρήτης που έμειναν γνωστά με την ονομασία "Σύμβαση της Χαλέπας". Από το 1879 εκλεγόταν ανελλιπώς πληρεξούσιος στα αυτοδιοικητική βουλή των Κρητών, ως αρχηγός του "Εθνικού Κόμματος", διατελώντας πρόεδρος της Κρητικής Βουλής τα έτη 1901, 1903, 1905, 1907 αλλά και της Β΄ συντακτικής συνέλευσης.
Αγώνας για την Ένωση
Το βασικό πολιτικό πρόγραμμα του Μιχελιδάκη αλλά και του Εθνικού Κόμματος του οποίου ήταν αρχηγός, δεν ήταν άλλο από την άμεση πολυπόθητη Ένωση με την Ελλάδα. Στις εκλογές του 1903 ο Μιχελιδάκης υποστήριξε το πρόγραμμα του πρίγκιπα Γεωργίου υπέρ της άμεσης Ένωσης σε αντίθεση με τη λύση αυτονομίας με σταδιακά βήματα μέχρι την Ένωση που υποστήριζε ο Βενιζέλος και κατάφερε να τον νικήσει.
Όταν το 1908 η βουλή των Κρητών κήρυξε την Ένωση με την Ελλάδα και διόρισε αρμόδια εκτελεστική επιτροπή και παρά το γεγονός ότι ο πρίγκιπας Γεώργιος είχε εξαναγκαστεί σε παραίτηση μετά την επανάσταση στο Θέρισο, ο Μιχελιδάκης ορίστηκε πρόεδρος της. Αργότερα το 1910, εξελέγη "τιμής ένεκεν", μαζί με άλλους 4 Κρητικούς, βουλευτής του ελληνικού χώρου. Ο ίδιος εξελέγη τότε βουλευτής Αττικοβοιωτίας. Οι υπόλοιποι 4 ήταν οι Ελευθέριος Βενιζέλος, Γεώργιος Ι. Παπαμαστοράκης, Μανούσος Κούνδουρος και Χαράλαμπος Πολογεώργης.
Τότε παρενέβη η Οθωμανική Αυτοκρατορία, ζητώντας την ακύρωση της εκλογής των Κρητικών, με το αιτιολογικό ότι ήταν Οθωμανοί υπήκοοι. Η Ελληνική Κυβέρνηση υπαναχώρησε. Το 1911 όταν το νησί βρέθηκε πάλι σε επαναστατικό αναβρασμό και δημιουργήθηκε επαναστατική συνέλευση, ο Μιχελιδάκης εκλέχθηκε εκ νέου πρόεδρος αυτής. Η επιτροπή αυτή παρέδωσε την εξουσία στον Στέφανο Δραγούμη το 1912, που κατήλθε στο νησί ως τελευταίος ύπατος αρμοστής για να καθορίσει την διαδικασία της πολυπόθητης Ένωσης του νησιού με την Ελλάδα.
Εθνικός Διχασμός
Ο Μιχελιδάκης υπήρξε ο βασικότερος πολιτικός αντίπαλος του Βενιζέλου, ήδη από την εποχή της αντιπαράθεσης του τελευταίου με τον πρίγκιπα Γεώργιο στην οποία υποστήριξε τον πρίγκιπα. Στις εκλογές του 1899 το κόμμα του νίκησε τον Βενιζέλο στο Ηράκλειο και είχε την πλειοψηφία στην πρώτη Κρητική Συνέλευση. Συνεπακόλουθα, στήριξε τον Θρόνο και τον βασιλιά Κωνσταντίνο κατά τον Εθνικό Διχασμό και προσχώρησε στο Λαϊκό κόμμα του Δημητρίου Γούναρη. Στις φορτισμένες εκλογές του 1915 κατήλθε αντίπαλος του Βενιζέλου στο Ηράκλειο με το Κόμμα Εθνικοφρόνων και κατηγορήθηκε ότι υποκίνησε βιαιοπραγίες εις βάρος υποστηρικτών του Βενιζέλου.
Σε εκείνες τις επεισοδιακές εκλογές απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής καθώς το βενιζελικό κόμμα πρώτευσε με συντριπτική διαφορά, όμως έλαβε το χαρτοφυλάκιο της Δημόσιας Εκπαιδεύσεως στην κυβέρνηση Στέφανου Σκουλούδη το 1916. Ακολούθως, μετά την επικράτηση Βενιζέλου και την ανάληψη της εξουσίας το 1917, εκτοπίστηκε στη Λέσβο μαζί με άλλους επιφανείς υποστηρικτές του Βασιλιά Κωνσταντίνου. Μετά την εκλογική ήττα του Βενιζέλου το 1920, απελευθερώθηκε αλλά εγκατέλειψε την πολιτική λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του και επέστρεψε στην γενέτειρα του. Πέθανε στο Ηράκλειο στις 31 Ιανουαρίου 1923.
Αποτίμηση
Ο Μιχελιδάκης υπήρξε ενάρετος άνθρωπος, λάτρης της φύσης και φλογερός πατριώτης. Ανάλωσε την ζωή του αγωνιζόμενος για την Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα και ευτύχισε στη δύση της ζωής του να δει το όνειρο του πραγματοποιημένο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΕΔΩ
Δημοσίευση σχολίου