Συγκλονιστικές στιγμές από το τελευταίο αντίο στον λαϊκό βάρδο που έφυγε σαν σήμερα πριν 19 χρόνια!
Μεσημέρι Σαββάτου του 2001. Δεκαεννέα ολόκληρα χρόνια πριν...Οι δρόμοι της Αθήνας, ειδικά εκείνοι που οδηγούν προς την Ελευσίνα, έχουν πρωτοφανή κίνηση.
Αυτοκίνητα γεμάτα κόσμο, με πινακίδες από διάφορες γωνιές της Ελλάδας έχουν σχηματίσει ουρές χιλιομέτρων. Κανείς όμως δεν διαμαρτύρεται.
Οι περισσότεροι είναι σιωπηλοί και λυπημένοι. Μια φωνή μονάχα σπάει τη σιωπή. Μια φωνή δυνατή, με ένταση και λυγμό μοναδικό που βγαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα των μποτιλιαρισμένων αυτοκινήτων και ενώνεται μαγικά με τους τραγούδια που αντηχούν από τα μπαλκόνια των σπιτιών.
Μια φωνή οικεία, ταυτισμένη με το DNA του Έλληνα, με τις χαρές και τις λύπες του, με τους έρωτες και τους χωρισμούς του, με τον πόνο της ξενιτιάς και τα βάσανα της φτώχειας.
Ήταν η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, που είχε ξεψυχήσει την προηγούμενη μέρα στο νοσοκομείο, μετά από σκληρή, πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο, σκορπώντας ρίγη συγκίνησης στους απανταχού Έλληνες και ολοκληρώνοντας, τυπικά μόνον όχι ουσιαστικά, ένα τεράστιο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΣΤΟ protothema.gr
Δημοσίευση σχολίου