Θα πάψω ποτέ να σε συγκρίνω με όποιον βρω;
Θα σταματήσεις ποτέ να είσαι ο πήχης μου;
Γιατί αλήθεια, με τρώει.
Με τρώνε οι νύχτες μας, αυτές που ζήσαμε και αυτές που δεν μπορέσαμε ποτέ να ζήσουμε.
Με τρώνε οι στιγμές μας, και περισσότερο η τελειότητα, που τελικά αποδείχθηκε σκάρτη, με τρελαίνει.
Γιατί σε εκείνον, μου αρέσει ότι δεν έχει κανένα σημάδι σου επάνω του.
Η θύμησή σου εξαφανίζεται, με το που μπαίνει στον χώρο.
Μαγικό; Ίσως…Λίγο λυπηρό;
Μπορεί και πολύ!
Θέλω, λοιπόν, να πάψεις να υπάρχεις στη ζωή, στο μυαλό και την καρδιά μου. Θέλω να πάψεις να είσαι το μέτρο σύγκρισης των συναισθημάτων μου και να μην αποτελείς πλέον επιλογή.
Η αλήθεια είναι πως πάντα θα γυρίζω σε σένα. Πάντα θα σε θυμάμαι με ένα πικρό χαμόγελο, και θα θέλω να γυρίσω τον χρόνο πίσω να τα ξαναζήσω όλα για μια ακόμα στιγμή, όπως τα ήθελα..
Είναι όμως άδικο. Άδικο για μένα, άδικο για αυτόν…άδικο.
Πες μου πως να πάω παρακάτω από αυτό τον φαύλο κύκλο; Πως να κάνω όλο μου το σύστημα να σε ξεχάσει, για πάντα; Να μην υπάρχεις πλέον; Μόνο να βρίσκεσαι σε ένα ξεχασμένο ράφι, σαν ένα παλιό παραμύθι που χάθηκε ανάμεσα στα άλλα.
Πως;
ΠΗΓΗ:anapnoes
Δημοσίευση σχολίου