Πολλές φορές έχουμε βρεθεί αντιμέτωποι με δύσκολες καταστάσεις οι οποίες μας οδηγούν σε ακόμα πιο δύσκολες αποφάσεις. Δύσβατα μονοπάτια στο δρόμο της ζωής. Και η ζωή μας δεν είναι άλλη παρά οι άνθρωποι μας. Οι γνωστοί μας, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας. Όλοι αυτοί που κατάφεραν να μπουν στον κόσμο μας και να κρατήσουν μία θέση εκεί για τον εαυτό τους. Όλοι αυτοί που έχουμε μάθει να αγαπάμε και να εκτιμάμε. Τον καθένα ξεχωριστά και για διάφορους δικούς μας, προσωπικούς λόγους.
Ασφαλώς λοιπόν, οι αποφάσεις αυτές έχουν να κάνουν με αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί είναι οι μόνοι στους οποίους υπολογίζουμε και στηριζόμαστε. Είναι αυτοί που μπορούν με μεγαλύτερη ευκολία να μας πληγώσουν, αφού τους έχουμε δώσει εμείς οι ίδιοι το δικαίωμα αυτό. Και είναι αυτοί που θα συγχωρέσουμε κάθε τους παράπτωμα και κάθε τους λάθος. Θα τους δώσουμε μία, δύο, τρεις και τέσσερις ευκαιρίες. Γιατί πιστεύουμε σε αυτούς. Γιατί και αυτοί πιστεύουν σε εμάς. Λίγο φαντασμαγορικό για το δικό μας κόσμο όμως, δεν νομίζεις;
Ο άνθρωπος αξίζει μέχρι δύο ευκαιρίες. Ούτε τρεις ούτε τέσσερις. Κάθε παραπάνω ευκαιρία που θα του δώσεις θα είναι κατά του ίδιου σου του εαυτού. Κατά της αξιοπρέπειάς σου. Και η αξιοπρέπεια σου πολλές φορές αξίζει παραπάνω από τους καταπατητές της. Για να μην καταλήξεις στην πορεία να μαζεύεις τα εναπομείναντα ψίχουλά της. Να καταφέρεις να την κρατήσεις ολάκερη και να μην χάνεις κομμάτια της μέσα σε άλλους.
Φυσικά, κανείς μας δεν είναι αλάνθαστος. Όλοι κάνουμε και θα κάνουμε λάθη, πολλές φορές εις βάρος άλλων. Άλλες εσκεμμένα, άλλες άθελά μας. Άλλες πάλι με παράπλευρες απώλειες και άλλες χωρίς. Το θέμα είναι να τα κατανοούμε και να μην τα επαναλαμβάνουμε. Γι’αυτό άλλωστε μας δίνονται και αυτές οι δύο πρώτες ευκαιρίες. Για να μάθουμε τα όρια μας, αν δεν τα έχουμε μάθει εξ’αρχής.
Γιατί πάνω από τα λογικά όντα στα οποία κατατασσόμαστε, είμαστε και άνθρωποι. Που ξέρουν να συγχωρούν. Αλλά η συγχώρεση δεν είναι απλά μία λέξη, είναι κομμάτι του εαυτού μας το οποίο αφήνουμε ξανά εκτεθειμένο στα χέρια κάποιου άλλου. Κομμάτι της εμπιστοσύνης μας το οποίο ελπίζει από μόνο του να μην προδοθεί ξανά. Ένα κομμάτι μας, που δεν μας ανήκει πια. Και για τις συνέπειες είμαστε αν μη τι άλλο οι μόνοι υπεύθυνοι. Στην τρίτη ευκαιρία που θα δώσουμε λοιπόν θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Αφού ένας άνθρωπος που μας πλήγωσε μία, δύο φορές είναι ικανός να το κάνει και τρίτη και τέταρτη φορά. Και αν φανήκαμε ανίκανοι να το εμπεδώσουμε τις δύο πρώτες φορές, θα το εμπεδώσουμε μια και καλή όταν προσπαθούμε να αναδημιουργήσουμε το κομμάτι μας. Άλλωστε όποιος και αν σε πλήγωσε, όσο και αν σε πλήγωσε, δεν αναιρεί το γεγονός πως πληγώθηκες.
Το ερώτημα είναι πόσες φορές ακόμα θα δεχτείς να το υπομείνεις αυτό και από ποιον. Η θέση μας στη ζωή κάποιου, δε μας χαρίζεται. Αντιθέτως, κάτι κάναμε και την κερδίσαμε. Και κάτι πρέπει να κάνουμε για να τη διατηρήσουμε. Μη σπαταλάς έτσι τις ευκαιρίες σου γιατί με τον ίδιο τρόπο σπαταλάς και τους ανθρώπους σου. Και στην εποχή μας, δύσκολα τους βρίσκεις. Για κάποιο λόγο άλλωστε επιλέξατε ο ένας τον άλλο. Αυτός είναι και η βάση της σχέσης σας. Και όσο πιο γερή η βάση, τόσο πιο αλώβητη η σχέση.
Συντάκτης: Μαρία Διακουράκη
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου